وقتی در کار خود شکست می‌خوریم، یا روابطمان از دست می‌رود، یا تحت تاثیر پاندمی قرار می‌گیریم، تمایل داریم که حالت دفاعی بگیریم، دیگران را سرزنش کنیم، خودمان را تحقیر کنیم و یا اقداماتی کنیم که به تمامیت وجودی ما آسیب می‌زند. همچنین ممکن است سبک زندگی‌ای را پیش گرفته باشیم که آگاهانه یا ناآگاهانه در بلندمدت به ما بهایی را تحمیل می‌کند. اما در واقعیت هیچ یک از این پاسخ‌ها مفید نیستند. شانه خالی کردن از مسئولیت با گرفتن حالت تدافعی یا اقدامات جبرانی ممکن است گزند شکست را کاهش دهد، اما به بهای از دست رفتن یادگیری، سلامت، یکپارچگی و رضایتمندی از زندگی است و چیزی را هم درست نمی‌کند.

همه‌ی ما نیاز داریم با خودمان کمی مهربان‌تر باشیم و شفقت بیشتری نثار خود کنیم. تحقیقات نشان می‌دهد افرادی که این کار را انجام می دهند سه رفتار را نشان می دهند:

• اول، آن‌ها به جای قضاوت‌گر بودن نسبت به شکست‌ها و اشتباهات، با خود مهربان هستند.
• دوم، آن‌ها تشخیص می‌دهند که شکست‌ها یک تجربه‌ی مشترک انسانی هستند. 
• سوم، آن‌ها رویكرد متعادلی نسبت به احساسات منفی دارند كه زمانی که دچار لغزش یا آسیب می‌شوند، به خود اجازه می‌دهند احساسات ناخوشایند مانند خشم و غم و … را تجربه کنند، اما اجازه نمی‌دهند احساسات منفی بر ایشان غلبه كنند.

خودمهربانی با ایجاد “ذهنیت رشد” عملکرد را افزایش می دهد؛ با این باور که پیشرفت می تواند از طریق وقف خود و سخت‌کوشی حاصل شود. همچنین به ما کمک می کند تا با خود اصیل‌ترمان ارتباط برقرار کنیم.